inönü ve introduction to glory trilogy!
saat 5 itibariyle göz gezdirilen(ibrahim abi var sandım bugün çarşamba değil ki lan!) radikal gazetesi'nden alınan bilgiye göre eski göz ağrımız beşiktaş, inönü stadı'nda kalıyormuş. lanet olsun hafızam beni yanıltıyor; tribününden iki kıta birden gözüken başka stad var mıdır demişti? hala bulamadım kim olduğunu. vedat özdemiroğlu veya ünlü bi yabancı futbolcu.
gelmek istediğim nokta biz ilk ve tek göz ağrımız Eskişehirspor'la Mayıs ortalarında fethetmiştik dolmabahçe-karaköy-kabataş-ortaköy hattını ve inönü stadı'nı. tıpkı eski günlerdeki gibi rakip taraftarla yanyana, en ufak bir tatsızlık yaşamadan, yeri geldiğinde şapkaları değiştirip fotoğraf çektirerek uzun lafın kısası eski günleri yad edercesine ve düşman çatlatırcasına güzel bir veda yapmıştık inönü'ye. söylentiler o hafta içerisinde kazma vurulacağı yönündeydi. biz de olayın tarihi önemini anladığımızdan şipşak iki golle bolu beyi'ni devirmiş ve dile kolay 14 sene sonra klişe olacak ama gerçekten ait olduğumuz yer olan birinci lige(biz düştüğümüzde birinci ligdi türksel falan hikaye. reklam kokan hareketler bunlar) dönmüş ve o gün istanbul'u, eskişehir'i ve her bir eskişehirli'nin olduğu her yeri bayram yerine çevirmiştik.
bundan dolayıdır sabahın 5inde bu yazıyı yazmam. bi daha gelmeyiz diye baktığımız hatta bazılarının hatıra diye tribünlerinden koltuk söktüğü inönü yıkılmayacakmış.
o zaman bize 12. haftada aynı güzergahta sırasıyla dışkapı-terminal dolmuşuna binip ankara garı'nda inerek 10.20'de başkent ekspresi'ne binip biraz dinlenip, eskişehir'de yükümüzü alıp haydarpaşa'nın merdivenlerinden canım istanbul'a bakmak ve vapura binerek karaköy'e düşerek, kapalıya değil bu sefer "misafir" tribününe girmek ve skarşı tribündeki siyahlara en çok kırmızının yakıştığını düşünmek ve fethi-nihat-ender'li kadronun izinde üç eziklerin dizlerini titretmek düşer.
yazıyorum o maçta serdar'dan gol bile bekliyorum lan!
gelmek istediğim nokta biz ilk ve tek göz ağrımız Eskişehirspor'la Mayıs ortalarında fethetmiştik dolmabahçe-karaköy-kabataş-ortaköy hattını ve inönü stadı'nı. tıpkı eski günlerdeki gibi rakip taraftarla yanyana, en ufak bir tatsızlık yaşamadan, yeri geldiğinde şapkaları değiştirip fotoğraf çektirerek uzun lafın kısası eski günleri yad edercesine ve düşman çatlatırcasına güzel bir veda yapmıştık inönü'ye. söylentiler o hafta içerisinde kazma vurulacağı yönündeydi. biz de olayın tarihi önemini anladığımızdan şipşak iki golle bolu beyi'ni devirmiş ve dile kolay 14 sene sonra klişe olacak ama gerçekten ait olduğumuz yer olan birinci lige(biz düştüğümüzde birinci ligdi türksel falan hikaye. reklam kokan hareketler bunlar) dönmüş ve o gün istanbul'u, eskişehir'i ve her bir eskişehirli'nin olduğu her yeri bayram yerine çevirmiştik.
bundan dolayıdır sabahın 5inde bu yazıyı yazmam. bi daha gelmeyiz diye baktığımız hatta bazılarının hatıra diye tribünlerinden koltuk söktüğü inönü yıkılmayacakmış.
o zaman bize 12. haftada aynı güzergahta sırasıyla dışkapı-terminal dolmuşuna binip ankara garı'nda inerek 10.20'de başkent ekspresi'ne binip biraz dinlenip, eskişehir'de yükümüzü alıp haydarpaşa'nın merdivenlerinden canım istanbul'a bakmak ve vapura binerek karaköy'e düşerek, kapalıya değil bu sefer "misafir" tribününe girmek ve skarşı tribündeki siyahlara en çok kırmızının yakıştığını düşünmek ve fethi-nihat-ender'li kadronun izinde üç eziklerin dizlerini titretmek düşer.
yazıyorum o maçta serdar'dan gol bile bekliyorum lan!
Yorumlar